نویسنده معتقد است که کشورهای در حال توسعه باید در چارچوب یک برنامه اقدام دولتی (سیاست صنعتی) و با لحاظ ابتکار عمل‌ها، نوآوری‌ها و توانایی‌های بخش خصوصی درون آن، از بازسازی اقتصادی، تنوع‌بخشی به فعالیت‌های اقتصادی و پویایی‌های تکنولوژیکی، بسیار بیشتر از نظام پاداش‌دهی در قالب نیروهای بازار حمایت کنند.
بارها در کتاب این نکته آمده است که ذات زندگی در تقابل شکل میگیرد؛ جاودانگی و زوال شانه‌به‌شانه پیش میروند. فرشته‌بودن و شیطان‌بودن همراه هم هستند. هیچ‌چیز با هیچ‌چیز، همه‌چیز است. زیبایی و ماندگاری هم یک وضعیت دوگانه و متضاد میسازند و بالاخره جنون و آگاهی، این دو همواره دوبل و در عین‌حال متضادند و به هم نیاز دارند. آگاهی به جنون نیاز دارد و بالعکس.
افلاطون در زمانه‌ای می‌زیست که آتن دیگر قوت قبلی را نداشت و سوفسطائیان مجال بروز کرده و فلسفه را به حاشیه برده بودند. در این هنگام، افلاطون بنیاد مابعدالطبیعه را می‌گذارد و از حقیقتی صحبت می‌کند که در حال از دست رفتن بود. فیلسوف به گسیختگی و بی‌پایگی در بنیاد فلسفه توجه می‌کند و البته هیچ کس به اندازه‌ی فیلسوف به این امر توجه نمی‌کند// معاصرت به معنای پذیرفتن اندیشه‌های معاصر نیست بلکه به معنای درافتادن با پرسش‌های معاصر است. بر این اساس، معاصربودن به معنای پذیرفتن نسبی‌گرایی، نیهیلیسم یا پایان فلسفه نیست، بلکه همان روبه‌رو شدن با مسائل نامفهوم اکنون است که باید مفهوم شود، مانند فضای مجازی و ... .
گرچه سطح علمی مباحث این کتاب را بالاتر از کارشناسی که مخاطب این اثر تلقی شده است، در مجموع زمینه‌ی تکمیل و پرداختن به بحث‌های دیگر حکمت عملی و به‌طور خاص عدالت و سیاست هم در این اثر وجود دارد.
