یادداشت به‌مناسبت ولادت حضرت زینب(س) و روز پرستار
هواللطیف
زینِ اب، یعنی زینت پدر و این نام را جبرائیل از جانب خداوند به رسولش فرستاد تا نامی درخور شأن و منزلت نور بیت
خیر البشر، مولای شیعیان و صدیقه طاهره، سیده نساء العالمین باشد. او زینت پدر بود، دردانه مادر و عزیز برادران و
پرستار جان و تن فرزند برادر و امام زمانش و همچنین پرستار و پناه و مأمن مجروحان و طفلان و اسرای کربلا و حافظ
و نگاهبان شأن امامت و منادی حق در سرزمینی که خون سیدالشهداء بر آن ریخته شد. او کربلا را از کربلا برون برد و
به راستی چهره سرخ حقیقت بعد از آن توفان رنگ، پشت ابری از ریا می ماند اگر زینب نبود. او عقیله بنی هاشم، عالِمه
غیر معلَّمه، عارفه، موثّقه، فاضله، کامله، عابده آل علی، معصومه صغری، امینه‌اللّه، نائبه‌الزهرا، نائبه‌الحسین، عقیله
النساء، شریکه الشهداء، بلیغه، فصیحه و شریکه الحسین بود. زینب کبری (س) مثال اعلای صبر و استواری است.
مقاومت و شکیبایی او در برابر مصایب و مشکلات، به ویژه در نهضت عاشورا، در راه پاسداری از حریم دین و کرامت
انسانیت چنان است که در زیارتنامه آن بانو می‌خوانیم: لَقـَدْ عـَجِبَتْ مِنْ صَبْرِکِ مَلائِکَةُ السَّماءِ؛ ملائکه آسمان از صبر
تو به شگفت آمدند. این حلم و صبر ملازم ایثار و از خودگذشتگی بی‌نظیری است. دخت زوج معصوم عالم، در
عاشورای حسینی هر آن چه داشت، از سر اخلاص به پیشگاه الهی تقدیم کرد؛ چنانکه با همسر خود شرط کرده بود همراه
برادر شد، دو فرزند خود را برای شهادت در رکاب برادر نثار کرد و رنج نظاره صحنه‌های جانسوز کربلا و غارت و
به اسیری رفتن و هتک حرمت را به جان خرید و حسین و امانت او، یعنی نهضت و اهل بیتش را تنها نگذاشت. تاریخ به
نیکی می‌داند که او بر فراز قله ایثار و از خود گذشتگی ایستاده است.
در فضایل و مناقب آن حضرت بسیار می‌توان سخن گفت اما صبر و بردباری و ایثار و ازخود گذشتگی به همراه درایت
و دانایی و دلسوزی از جمله آن فضایلی است که موجب شده به شایستگی روز میلاد مبارک این بانوی عظیم الشان را
روز بزرگداشت مقام شامخ پرستار بنامند.
پرستار بزرگ کربلا از کودکی پرستار بود، او بالین مادر بیمار خود را درک کرد، سالها در هنگامه بیماری و یا
جراحت ناشی از حضور در جنگ، پرستار پدر بود و روزهای کوتاه اما جان‌کاه بر بستر افتادن پدر پس از ضربت
خوردن در خدمت او بود، او مسمومیت برادر بزرگتر را دید و پرستار فرزندان برادر شهیدش بود و بدون تردید الگوی
کامل پرستاری در کربلا و وقایع بعد از عاشورا زینب (س) است و بس. زینب کبری در طول حیات پربرکت خود چنانکه
از پنج تن آل عبا آموخته بود، همواره دستگیر و مددکار نیازمندان و مرهم درد دردمندان بود و معنی پرستاری چیست جز
مرهم بودن بر درد دردمندی همراه با صبر و از سر ایثار و دلسوزی و دانایی برای انتخاب درست و چه نوری است در
این پرستاری که حضرت رسول (ص) در فضیلت آن فرموده‌اند: «من قام علی مریض یوما ولیله بعثه الله مع ابراهیم
الخلیل فجاز علی الصراط کالبرق الخاطف اللامع؛ کسی که یک شبانه روز از بیماری پرستاری کند، خداوند او را با
ابراهیم خلیل علیه السلام محشور خواهد کرد و او همانند برق خیره کننده و درخشان از صراط عبور می کند.»
نظر شما :